Ба наздикӣ, кормандони барҷастаи корхонаи мо хушбахт буданд, ки барои дидани мизоҷон дар хориҷа барои баррасии масъалаҳои ҳамкорӣ даъват карда шуданд.Ин сафар ба хориҷа аз ҷониби бисёре аз ҳамкорони ширкат баракат ва дастгирӣ гирифт.Бо интизории ҳама онҳо бемалол ба роҳ баромаданд.

Гурӯҳи ин сафар аз шӯъбаи тиҷоратии ширкати мо омада буд.Онҳо таҷрибаи чандинсолаи корӣ, дониши устувори касбӣ доранд, медонанд, ки чӣ гуна таваҷҷӯҳ ба ниёзҳо ва мушкилоти муштариёнро доранд ва шахсан метавонанд ҳалли мақсаднок ва сатҳи баландро пешниҳод кунанд, ки аз ҷониби муштариён эътироф ва ситоиш шудаанд.Ин кормандоне, ки ба мизоҷон хидмати босифат мерасонанд, ифтихор ва ифтихори ширкати мо буда, дастовардҳои онҳо аз ҷониби шӯъбаҳои гуногуни ширкат тасдиқ ва эътироф гардидаанд.

Ҳангоми сафарҳо ба хориҷа онҳо ниёзҳо ва мушкилоти муштариёнро бодиққат фаҳмиданд, аз бартариҳои техникии онҳо истифода карданд ва аз паҳлӯҳои гуногун ҳалли касбӣ пешниҳод карданд.Ҳамзамон, онҳо оид ба масъалаҳое, ки муштариёнро ба ташвиш овардааст, пешниҳодҳои оперативӣ доданд.Ин карорхо ва таклифхо хам навоварона ва хам ба шароити махал мувофик буда, аз чониби муштариён эътироф ва бахои баланд гирифтанд.

Коркунони мо дар ин сафар на тандо дар содаи кор ба нати-чадои хуб ноил гардиданд, балки дар меднат ва муошират низ ба натичадои намоён ноил гардиданд.Онҳо зебоии фарҳанги байни кишварҳоро аз муштариёни хориҷӣ қадр карданд, фаҳмиш ва робитаи худро бо ҳамдигар амиқтар карданд ва диди васеътар кушоданд.Дар баробари ин, онҳо низ камбудиҳои худро эҳсос кардаанд ва ҳангоми азназаргузаронии бозор ҳатман бештар меомӯзанд.Кори худро хуб кунед.

Минбаъд кормандони мо шароити хуби корро нигоҳ дошта, барои рушду такмили тиҷорати ширкат бештар саъй хоҳанд кард.Ман инчунин умедворам, ки ҳамаи ҳамкасбон якҷоя кор хоҳанд кард, то имкониятҳои бештари ширкат дар ҷаҳонишавӣ саъй кунанд.Саъю кушиши худро дучанд карда, бозорро пай дар пай васеъ карда, диловарона пеш равем!