Мо ба Парк барои саёҳати якрӯза меравем

Тамоми коллектив карор дод, ки аз хаёти пурчушу хуруши мо дам гирифта, ба сайри якруза ба боги зебои дарьёи Хутуо равад.Ин як фурсати комил барои лаззат бурдан аз ҳавои офтобӣ ва лаззат бурдан буд.Мо бо камераҳои худ муҷаҳҳаз шуда, омода будем, ки манзараҳои зебо, аз ҷумла гулҳои ҳайратангезеро, ки боғро оро медоданд, сабт кунем.

Вақте ки мо ба боғ расидем, дарҳол оромиро ҳис кардем.Майдонхои кушод, сабзахои сералаф ва хавои тоза барои истирохат мухити комил ба вучуд оварданд.Мо интизор набудем, ки боғро кашф кунем ва тамоми ганҷҳои ниҳони онро кашф кунем.

Аввалин чизе, ки диққати моро ба худ ҷалб кард, гулҳои зебое буданд, ки дар саросари боғ пароканда буданд.Рангҳои ҷолиб ва бӯи ҳайратангез ҳаворо пур карда, фазои ҷолибро ба вуҷуд оварданд.Мо камераҳои худро бароварда, ба гирифтани аксҳо шурӯъ кардем ва тасмим гирифтем, ки ин лаҳзаҳои гаронбаҳоро ҳифз кунем.

Мо тасмим гирифтем, ки дар соҳили дарёи Ҳутуо оромона сайру гашт кунем ва дар манзараҳои ором ғарқ шавем ва ҷараёни мулоими обро гӯш кунем.Нури офтоб дар сатхи дарьё ракс карда, акси дилрабо ба вучуд меовард.Ба назар чунин менамуд, ки ваќт љой истода, ба мо имкон медињад, ки худро пурра дар зебоии табиат ѓўта кунем.

Пас аз сайру гашти дуру дароз мо дар зери дарахти калон чои бароҳате ёфтем, ки дар он ҷо тасмим гирифтем истироҳат кунем.Мо кампалҳоро густурдем ва хобидем ва аз мулоқоти ҳамдигар ва аз муҳити орому осоишта лаззат мебарем.Мо сӯҳбат кардем, хандидем ва ҳикояҳо мубодила кардем, ин лаҳзаи хушбахтиро якҷоя қадр мекардем.

Бо гузашти рӯз, мо фаҳмидем, ки кортҳои хотираи камераи мо зуд пур мешаванд.Ҳар як гӯшаи боғ ба назар чунин менамуд, ки манзараи нотакрор ва ҳайратангезеро пешкаш мекунад.Мо ба гирифтани хар як чузъй — аз баргхои нозуки гул cap карда, то манзараи бошукухи дарьёе, ки дар байни манзара бофта мешавад, тоб оварда натавонистем.

Вақте ки офтоб ғуруб карданро оғоз карда, ба боғ нури гарм меафшонд, мо медонистем, ки сафари якрӯзаи мо ба охир расид.Бо хотираҳои шодмонӣ ва садҳо аксе, ки аз пеши назар бармегардем, чизҳои худро ҷамъ карда, роҳи автобусро пеш гирифтем.

Рӯзе, ки дар боғи дарёи Ҳутуо гузаронида шуд, як фирор аз ғавғо ва ғавғои ҳаёти ҳаррӯзаи мо буд.Он ба мо хотиррасон кард, ки барои истироҳат вақт ҷудо кардан ва зебоии моро иҳота кардан муҳим аст.Дастаи мо боз ҳам наздиктар шуд ва мо на танҳо бо аксҳои зебо, балки рӯҳияи тоза ба хона баргаштем.Мо аллакай саёҳати навбатии худро якҷоя ба нақша гирифтаем ва бо бесаброна вақтҳои хушбахтии ояндаро интизорем.